Hem de pijamalarımla. Bilgisayarım kucağımda oturuyorum yatağımın üstünde. Kahve de yaptım kendime. Öyle muhalif görünüyorum ki dışarıdan bakınca, anlatamam.

Harçlarla ilgili mevzuyu internetten öğrendim. Alttan-üstten karışık ders alan bir kimse olunca moralim bir başka bozuldu. En son “internette sansür” uygulamasında böyle olmuştum. Gerçi onda daha fazla tepkiliydim, şimdi düşününce.

Derken Facebook'tan etkinlik daveti aldım. Size de gelmiştir benzeri davetler eminim. Elli beş bin üç yüz altmış iki (55.362) kişi katılacağını bildirmiş üniversite harçlarıyla ilgili etkinliğe. İnanılmaz bir sayı! Normalde bu kadar insanı ancak hayran sayfalarında bulursunuz. Yetmiş bin küsür kişi de henüz yanıtlamamış... Hayretler içinde inceliyorum ilgili sayfayı. Fotoğraflar, duvar yazıları, yorumlar... Evet, burda gerçekten epey kişi var.
“Katılıyorum” butonuna tıklayacak gibi oluyorum bi ara. Sonra birkaç dakika daha düşünmek istiyorum. “Gel sesimizi duyuralım, eylem yapalım!” dese içlerinden biri neler olur acaba diye soruyorum kendime. Kendime yahu, size değil. Cevabını az çok bildiğim bir soru aslında. Siz de tahmin edersiniz.

Ne demek istediğimi anlamış olmalısınız.

p.s.: sayı güncel olmayabilir, malum...

Bugün arşiv niteliğinde bir belge oluşturayım dedim. Size bu blog'un nasıl ortaya çıktığını “ilahi bakış açısı” ile anlatayım; ister misiniz?
Cevabınız “evet” ise okumaya gönül rahatlığıyla devam edebilirsiniz....
Ama “hayır” cevabına da hazırlıklıyım, onu da düşündüm. Sadece birazcık beklemeniz gerekecek.
---

Başlangıçta her şey gaz ve toz bulutuydu... Yok, tamam. O kadar geri gitmeyelim.
Herbiri birbirinden “cool” üç insan kaderin bir oyunu olarak bir araya geldiler. Bir masanın etrafına oturup “sütlü kahve, ice tea şeftali ve limonlu soda” söylediler. O zamanlar limonlu soda'nın böylesi bir anlamı yoktu tabi...


Bir gün içlerinden biri; “blog mu açsak hacılar?” diye sordu. Bu fikir aynı anda gözlerinin parlamasını sağlamıştı.


Aradan günler, haftalar geçti. Bu üç genç fazlasıyla “üretim sancısı” çekiyordu. “Nasıl yapsak? Adını ne koysak? İçerik nasıl olsa?” gibi çokça soruyla boğuştular. Geceli gündüzlü toplantılar yaptılar.


2011 Temmuz ayında iyice hissedilen yüksek sıcaklık ve nem, onları soğuk bir şeyler içmeye sürüklüyordu. Evde, yolda, sokakta limonlu soda ile serinliyor, rahatlıyorlardı. Limonlu soda, limonlu soda... Evreka! Blog'un adını bulmuşlardı.
Hemen Facebook ve Twitter'da birer sayfa açtılar. Bu işler böyle yürüyordu ve bu ekip bunun farkındaydı.


Tahmin ettiğinizden daha sık “toplantı” yapıyorlardı. Şekillendirmeye başladıkları bu alan onlara sımsıcak bir ev, yuva olacaktı. Gönüllerince yazıp çizecek, limonlu soda ferahlığını siteye yansıtacaklardı.


Uygun temayı bulduklarında hepsinin yüzü gülüyordu.
Foo hemen işe koyuldu. Gizemli kod dünyasına hakim olması onu güçlü kılıyordu. Tembelhayvan görsellik konusuna yoğunlaştı. Slider'ı adam etmek onun işiydi, ve bunu başaracağından kimsenin şüphesi yoktu. Beriki o sıralarda “adamsınız, aslansınız, kaplansınız...” şeklinde gaz veriyordu. Öyle bakmayın, gaz da önemlidir yani.


Derken, bir gece vakti halka arz ettiler limonlu sodayı.
Yorgun, mutlu ve gururluydular...
---

Teşbihi, mübalağası bol; türlü türlü edebi sanatların kendine yer bulduğu bir hikayeydi bu da böyle.
Nihayetinde gökten üç elma düştü. Ama biz onları yemeyip, limonlu soda içmeye devam ettik.


He, “hayır” cevabı verenler... Tamam, dağılabilirsiniz.

dipnot 1: fotoğrafı da kendi ellerimle çektim yani, herkes bilsin.
dipnot 2: çokça ürünün reklamı yaptım, farkındayım.

Hej från Sverige! | İsveç'ten merhaba!

Benim için 3 senedir bir bayram klasiği olan sorudur bu. Mühendisliğin 2 yıllığı yok diyorum ama inanmıyor mudur nedir bir süre geçince yine aynı soru geliyor. Neyin peşindesin anlamıyorum ki.

Bir de "senin bölüm neydi ?" ve "bitirince ne iş yapacan sen ?" soruları vardı. sürekli aynı cevapları vermekten bıktım ama onlar aynı soruları sormaktan bıkmadılar. Azminizi tebrik ediyorum.

Lise hayatı boyunca 1 2 kez bira içmiş insanların, üniversiteye başlayınca kendini barlara atması çok enteresan...

Üstelik bu yaptığını herkesin duymasını istermişcesine (tabiki istiyor) sürekli fotoğraf çekinip, facebook vs. gibi yerlere koyar.

Bir de bayık bayık makineye doğru bakmaz mı.(Bi titreme geldi şunu yazarken bile...)
O fotoğrafların altına "Tipin kaymış lan" diye yorum yapasım gelmiyor değil.

Heee bir de Starbucks'cılar var tabi, neyse o konuya şimdilik girmeyeyim.

Şarkı sözlerinden imalar yapıyorum ikidir. Dikkatinizi çekmiştir.

Aslında “konulu” başka bir taslağım vardı hazırladığım. Ama gelin görün ki; evdeki bilgisayarıma kaydettim ben onu. Hafızaya atmamanın sıkıntısını çekiyorum şuan, evet. (yazar burda “geziyorum tozuyorum, oh canıma değsin!” demek istemiş. Hava atıyor aklınca, şapşal!)

Otobüsle Samsun'dan Ankara'ya maaile yola çıktığımızda, araçta bebek yahut çocuk sesi işitmemem beni öyle mesut etmişti ki... “Tanrım, bu bir rüya olmalı!” diye sayıklıyordum. Önümdeki kişisel televizyondan Karayip Korsanları'nı izleyecek, sıkıldığımda müzik dinleyecek, Facebook'tan yer bildirimi yapacak, kafamı arasıra cama dayayıp sarsılacak, boyun ağrılarıma rağmen belki birazcık uyuyabilecektim. Böylesi masumdu planlarım...

Ama... (lanet olası “ama” sözcüğü. Hep hikayenin akışını mahveder bu.) saat üç buçuk gibi Çorum'da verilen moladan sonra, arka koltukta oturan iki gencin olay yerinde tanışıp kırk yıllık dostlarmışcasına bir muhabbete başlamaları... işte bu hiç aklımda yoktu.

Ki onlar, yol boyunca hiç susmadılar... laf lafı nasıl açarmış, ben işte bunu o gece gördüm.

AŞTİ'de indiğimizde; sinirli, yorgun ve haliyle uykusuzdum yine.

Fakat, o arka koltuktaki elemanların sicil kayıtlarına kadar tüm bilgilerini öğrenmiştim. Olur olmaz platformlarda bu olayı yazabilir, onları afişe edebilirdim... (kötü kadın kahkahalarını duyar gibiyim adeta.)

Eve gelip, bir parça uyuduktan sonra, tüm boşvermişliğimle uzun bir “amaaağn!” dedim.

Oturduğum koltuktan yavaşça kalkıp mutfağa doğru ilerledim. Artık yapılacak tek şey; bir adet “limonlu soda” içip, olan biteni unutmaktı.

***

p.s.: görsel için, beni asla yarı yolda bırakmayan Hazreti Google'a teşekkürlerimi bir borç bilirim efendim.

Günlerdir yatağımın üzeri bunlarla dolu olduğundan yerde deniz yatağında yatıyorum. Tembelhayvan olduğumdan dolayı ne götüreceğim şeylerin tamamını yatağın üzerinde toplayabildim ne de yatağın üzerinde bulunan götüreceğim eşyanın yarısını teşkil eden kalabalık grubu bir valize yerleştirebildim. Yine ne öteye ne beri ulan. Hadi tüm eşyayı yatakta toplayabilsem yine gam yemeyeceğim. O yarım eşyayı valize, sırt çantasına vesaire doldurup yatağa yatsam da amenna ama yok yapamıyorum. Bi basiretsizlik bi tutukluk var yahu...

Hı-hı bakma öyle sana diyorum. Biliyo musun senin herkesi herkez olarak yazman beni çok rahatsız ediyor, öyle böyle değil yani.
Yazdığını görmeye tahammül edemiyorum. Sana hep farklı bir gözle bakıyorum. Yazma...
Seni de unuttum sanma "yalnız yerine yanlız" yazan insan...

16 bilemedin 17 gün sonra göçüyorum bu memleketten, artık uzaklardan bildirecek muhabiriniz. Hayat ne kadar garip lan?! Bundan iki yıl önce, 2009 yılının başında Uykusuz Dergi'den çıkan komikli şakalı karikatürlü takvimimle "Eylül'de seni Ankara'daki Hacettepe'deki yurdumun dolabına asıcam" falan diye muhabbet ediyordum, olmadı. Çok üzüldüm, depresyona girdim. Hayatım çok boktan ulan derken şimdi 2011 takvimiyle "Seni İskandinavya'nın en güzide yerlerindeki bir dolaba asıcam lan, mutlu musun?" diye muhabbet ediyorum. Nerden nereye, kim bilebilirdi ki kaderin bana böyle bir oyun oynayacağını...

Millet artık o kadar otomatiğe bağladı ki bu işleri, herkese bunlardan bir tane lazım...

Resimde bulunan koda buradan ulaşabilirsin.